Sol teori ve pratiğin örgütlenmesinde yeni ortaya çıkan ilgi üzerine

Sol teori ve pratiğin örgütlenmesinde yeni ortaya çıkan ilginin ardından, olası öz-örgütlenme süreçlerinin konuları, mahalle çalışmaları ve müdahale stratejileri bir kez daha tartışmanın solcu katkılarının odağı haline geliyor. 
Bu bağlamda, LCM ayrıca durum ve perspektifler hakkında bazı makaleler yayınladı.sol akademisyenler. Analizlerin zamanlaması, yeri ve konusu uygun ve önemli olduğunu düşünüyoruz. Aslında solun, radikal solun (veya başka bir etiket) olarak Kuzeybatı Avrupa'da olan bir sürü insan, bir akademik ortamda veya bir noktada bunu geçmesi sahip durum gibi görünüyor. Ama bu insanlar üniversite / kolej varlığı ve hangi perspektifler önceki tartışma katkıları onların çalışmaları parçası ötesinde olması ve aynı zamanda bu makalenin özünü oluşturacaktır nasıl baş. İlk bölümde nispeten soyut olmakla birlikte, sol eğilimli akademisyenler için somut sonuçlara yol açmaktadır.

Doğru olarak gördüğümüz geçmiş analizlerde çok şey söylendi, ama bazı şeyler eleştiriye değer. Önceki tartışmaların başlıca endişelerinden biri, kapitalizmde bilim ve bilim adamlarının rolüne ilişkin netliğin olmamasıdır. Sonuç olarak, sözde bireysel özgürlükler aşırı vurgulanır ve sistemik kısıtlamalar yanlış değerlendirilir. Bu nedenle, bu makalede, ilk olarak, soldan akademisyenlerin uygulanmalarına dair sonuçların çıkarıldığı, üniversite araştırma ve öğretiminin işlevinin analizi ile bir teorik temel oluşturulmalıdır. Bu, lisans programında dönem ödevi olmadığından, aşırı dipnotlardan ve referanslardan kaçınacağız. Konuya daha da yaklaşmak isteyenler için, bireysel referanslar seçilecektir.

Bilim ve yenilik

Akademik girişim, tarihin tüm kurumları gibi, toplumun dışında hiçbir zaman var olmadı. 
Çevresindeki düzenin bir parçası, davranır ve onunla değişir. Kanişçinin özüne ulaşmak için, bir geri adım atmaya ve kapitalizmin işlevsel mekanizmalarını hatırlamaya değer.

Kapitalizmin ilk kuralı kartır. Tüm ekonomik işletmeler kar için av peşinde. Bu daha küçük bir ölçekte başlar - bir şirket karlı değil wirtschaftet, bu iflas, şirket sahipleri * gitmiş ve çalışanların işsiz olduğu yatırım - ve tüm kapitalist ekonomilere uzanır. kârsız bir ekonomik bölgenin şirketlerdir (bu durumda ulus devlet olarak), o zaman genellikle, içinde rekabet etmek zorunda insanlara da kötü gider. Sadece bu tür bölgelerde kapitalistler kırdı, çok az kar ekonomik sübvansiyon veya fayda olarak yeniden dağıtılabilir bir vergi olarak devlete ödenebilir hangi oluşturulur. Aşağı doğru bir spiral var Dünyanın birçok yerinde gözlemlenebilir ve genel sefalete neden olur. çıkarları onlar gerekli olan sermaye daima yeterince kârlı kalabilmek nasıl bakım durumları: Başka bir şeyler çünkü bu gerçek, elbette, kapitalizmin kendisinin mantığı bu yürütülmemesi gerektiğini, sorumlu olduğu? Rekabetin temel ilkesi her zaman daha büyük bir mal miktarının daha düşük bir fiyata üretilip satılabileceğidir. Enstrümanlar bizim için iyi bilinir. Ücretler düşürülebilir veya çalışma saatleri artırılabilir. Diğer bir olasılık ise, aynı ücret ve çalışma süresine sahip daha büyük bir mal çıkışı üretmek olan teknik veya süreç yeniliğidir.

Birçok durumda olduğu gibi, kapitalizm de bilgi üretiminin toplumsal süreci durumunda çelişkilerle karakterize edilir. Bir şey araştırılmış ve anlaşıldıktan sonra, inovasyon sürecinde bilgi üretiminin en maliyetli kısımlarından biri gerçekten aşılmıştır. Bundan sonra, dünyadaki bilgi ve temel olarak sonsuz tekrarlanabilir. Bu süreci sınırlamak için çok az kaynak bulunmaktadır (patentler aranmaktadır), bu nedenle araştırmanın finansmanını sağlayanlar, dünya geri kalanı yararlanırken maliyetlerle birlikte bırakılacaktır [1].
İkinci bir çelişki, bilimsel bir keşif korunabilir olsa bile, kapitalistin zaman ufkunun genellikle temel araştırmaları finanse etmekle sınırlı kalmasıdır. Somut başvuruları genellikle en başından beri güvence altına alınmadığı için, firmalar genellikle hemen kullanılabilir araştırmalar için sadece bir araştırma ve geliştirme departmanı alırlar. Bu arada, kapitalistlerin aynı sınırlı kullanım ufku, üniversiteden özel şirketlere bilgi aktarımı için en önemli kanallardan biri olan gelecekteki işçilerin eğitimine de yansımaktadır.

Tabii ki, şirketler araştırma ve geliştirme departmanları içinde de vardır. Yapılan işin meyveleri, şirket tarafından doğrudan sömürülebilir gelişmeler. Nadiren, doğrudan bir iş bir şirketin sorunu ve baştan (daha yüksek mali getiri akışlı bir yatırım olarak ölçülen) başarısını ilişkili değildir temel araştırmalar az olasılıkla orada sözde sağladı. Bununla birlikte, bu bölümler nihayetinde üniversiteler ve kolejlerde yapılan temel araştırmaları tüketmektedir. sermaye ve toplumun kendisini mevcut formun uzun süreli güvenlik kısa vadeli çıkarları arasında bir arabulucu olarak burjuva devlet talep böyledir. Çünkü, yukarıda açıklandığı gibi, sermayenin yaşam için bir besin olarak yeniliğe ihtiyacı vardır. ancak bunu finanse etmek istemeyen üniversite, çelişkileri çözmek için kullanılabilir. Vergi parası (çoğunlukla kapitalistlerin kendileri tarafından toplanmaktadır) araştırmayı finanse etmek ve sonuçların yayınlanması ve çalışanların bilgiye ihtiyaç duyduklarında eğitilmesi yoluyla şirketlere sunulmasını sağlamak için kullanılır.

Bu arada, üniversite her zaman bu amacı yoktu. Feodalizmin sonunda, üniversite, kilisenin diktatörlüklerinden ve burjuvazinin gelişmesinden koparmak için önemli bir araçtı. Bu nedenle, bu kurumun daha iyi bir toplumda hizmet edebilecekleri açıktır (burada impulslar olacaktır [2] [3]). Bu arada, o zamanın kazanılmış otonomisi sayesinde, meta üretiminin akıcı formuna nispeten geç bir şekilde basılmış olmasıydı [4]. Fakat kapitalizmin içsel genişlemesi üniversitede durmadı ve bugün akademik olarak çalışmayı güçleştirecek bazı gelişmeleri zorlaştı. Herhangi bir açıklamayla dalga geçen süreler, Devletin (ve dolayısıyla sermayenin) araştırması daha ucuz hale getirmeli ve bilim adamları daha titiz davranmalıdır, çünkü her profesörün, her zaman süren sözleşmenin Damocles kılıcını salladığından. Üniversitelerin genel finansmanı kesilir, bu da araştırmayı üçüncü taraf finansmana daha bağımlı hale getirir. Bu türden üçüncü şahıslara ait finansman uygulamalarının, araştırmacıların, vermeden önce bile sonuçlarının gelecekteki kullanılabilirliğini övmek zorunda oldukları sürekli bir akımda yazılması gerekmektedir.
Henry Ford'un üretim hatlarını anımsatan bilim insanısağlığınınsürekligelişimikariyerin ilerlemesi için kritik öneme sahiptir.

Sol akademisyenlerin uygulamaları için sonuçlar

1.  Üniversitenin aklın ne olduğunu keşfetmek için boş bir alan olduğu varsayımı bir yanılsamadır. Solcu harekete gerçekten faydalı olabilecek konuları araştırmak ve araştırmak için araştırmaya giren hemen hemen herkes, hayal kırıklığına uğratılıyor. 
   Öğrenci hareketinin güçlü olduğu ve üniversite araştırmasının daha azmetalaştırıldığıbir dönemden gelen eski, sol eğilimli profesörler için hala birkaç şans var . 
   Bu profesör* Içeride eski sözleşmeler üzerinde oturan ve onların sınırlı araçlarla yılda doktora öğrencileri için iki veya üç düşük ücretli pozisyonlarını finanse etmek olabilir. Çalışanlarını yayınlamanın saygınlığını ve saygınlığını önemsemiyorlar. Ancak, nesli yoktur. 
   Bir bilim zemini girerse, o ya doğrudan üçüncü taraf fonları tarafından finanse edileceği daha olasıdır ve eyleme araştırma faaliyet veya gelenbir* ödenir r * Profesör, kariyer değil bitti ve bu nedenle yüksek kaliteli yayınlarıkırbaçlıyor. 
   Son iki durumda da, olasılıklar gerçekten bağımsız olduğu, kendilerinin belirlediği araştırma ciddi sınırlı.
2. Bu nedenle üniversite, özellikle, tüm şirketler için en azından, sol için çok önemli, değerli bir yer değildir. Araştırma üçüncü taraf fonlarıyla veya doğrudan endüstriyel işbirliği ile gerçekleştiriliyorsa, ileri sermayenin kullanılabilirliği araştırılmış ve araştırmanın başlamasından önce olumlu bulunmuştur. 
   araştırmaSandalye finansearaştırmanın nihai amacı saf duyulan ilgi ve merak, fakat düz sermaye takdir olmadığı için yerlerde sadece bu yüzden, hükümet tarafından sübvanse ediliyor. Bir hizmetliden, kimse onu sol yoldan yönetmeyi beklemezdi.Aynısı bilim adamları ile aynı durumdur.
3. Herhangi bir şirkette olduğu gibi, üniversitelerdeki solcular da iş uyuşmazlıklarına aktif olarak katılmalıdır. Sabit vadeli sözleşmelerde olduğu gibi, reel azalan ücretler ve şirketlerdeki sürekli artan iş yoğunluğu sadece ortak kuruluşlar aracılığıyla ele alınabilir, aynı zamanda akademik işyeri de.
4. Bize göre, sol akademisyenlerin en önemli ve merkezi görevi, üniversitede öğrenilen bilginin kullanılmasıdır. Bir kurum olarak üniversite kapitalizmde kurtarılamaz ve zorlu dünyadaki Cennet Bahçesi olarak korunamaz. Ama tüm akademisyenlere öğretilen bilgi. Bu, bir akademik kariyere ve ayrıca mezun olduktan sonra üniversiteye dönüşen kişiler için geçerlidir. 
   Her bir kişinin bir çalışma içindealdığıbireysel, spesifik bilgi, sol eğilimli amaçlar için çok az kullanılır. İyi organize edilmiş bir gösteri veya bilgi olayına karşı söylenecek bir şey yoktur, ancak bu her solun yapabileceği tek şey değildir.
   Bir de nasıl sipariş düşünmediğini, başlaması durumunda bireysel bilginin için çok harika uygulamaları, küçük ya da büyük gruplar halinde bulunamadıbaşlatmavurgun yapabilir ziyade, nasıl antagonistik amaçlar için kullanmak. Bir dizi disiplinin halihazırda iyi bir geleneği var, diğerleri hala yeterince temsil edilmiyor. Sol gruptaki sosyologlar genellikle eğitimlerini iyi analizler yapmak için kullanırlar. Bilgisayar bilimcileri yakın geçmişte, özellikle şifreleme ve yayılımı konusunda çok şey yapmışlardır.Yaşambilimlerigibi diğer disiplinler için, Doğa bilimleri veya mühendislik, acil uygulamalar daha az açıktır, ancak bu akademisyenlerin son derece yetenekli özel eğitim ve beceri setlerinin de kullanılabileceğini düşünüyoruz. Bu disiplinlerde epeyce sol var. Bunu düşünmeye başladıklarında, onlar da büyük katkı sağlayabilirler.
5. Bilgi, ilerleme, algoritmalar neden devlet ve sermayenin ayrıcalığı olmalı? Bu iki grup sürekli olarak yenilenirken, solcular büyük ölçüde 20. yüzyılın başlarındaki direniş biçimlerine dayanıyor. İş yerindeki grevlerin ve örgütlenmenin, işin bireyselleştirilmesi sırasında gittikçe daha zorlaştığını fark eden ilk biz değiliz. Bu, şaşılacak bir şey değildir, zira kitle eylemi, fabrikalardaki kitlesel çalışma zamanlarında denenmiş ve test edilmiş bir araç olmuştur. Yeni sömürü ve üzerinde onlarca yıldır devlet ve sermaye ederkenzulümçalışmaları ve bunu uygulamaya, solcu hareketi tam anlamıyla, 100 yıl olan üretim koşullarına ilişkin yöntemlerde katılaşmış.
6. Son olarak, kendi bilgisinin kullanılması sol akademisyenlerin ana odak noktası olmalıdır. Ya başkalarına iyi açıklayarak ya da son derece uzmanlaşmış küçük gruplar halinde kullanarak. Bu istihdam genellikle ücretli çalışma saatleri dışında gerçekleşir ve "işveren" ten bağımsızdır. Bu nedenle, onunla herhangi bir yanlış tanımlama gerektirmez, ki bu tartışmaya ilk katkıyı okumak için ilginç olur [Link here]. Odamızı manevra için genişletelim ve üretim koşullarına dirençli hareketler getirelim. Mühendisler gibi düşünmemek için hacker gibi başlayalım!

Gönderen #AlessandraFusacchia veMilosMaticaparatı akademik iç kısmından açısından,

# Kapak resmi: TU-Pressestelle / Dahl

Önerilen okuma:

[1] Karl Marx,MEW25, s.113 f. (Http://www.mlwerke.de/me/me25/me25_087.htm)

[2] Theodor W. Adorno:sURL'eau.
İçinde: MinimaMoralia.Pp177-179. 
(Http://surleau.blogsport.de/sur-leau/)

ErnstLohoff: Fetiş terimi olarak teknoloji. Eski işçi hareketi ile üretken enerjinin yeni eleştirisi arasındaki bağlantı üzerinde. İçinde: Marksist Eleştiri 3 (1987). (Http://www.krisis.org/1987/technik-als-fetisch-begriff/)

[4] Sanatın benzer bir ayrıcalığı vardı. Ayrıca Adorno ve Horkheimer ifade: Theodor W. Adorno, Max Horkheimer: Kültür endüstrisi - Toplu Aldatma olarak Aydınlanma. İçinde: Aydınlanma diyalektiği. Pp128-176. 
(Http://www.kritiknetz.de/images/stories/texte/kulturindustrie.pdf)