Cumartesi Anneleri bize insan olduğumuzu hatırlatıyor,

600 haftadır…

Hürrem Sönmez

En sevdiğinizin ölümünden daha ağırı o en sevdiğinizin başına ne geldiğini asla bilememeniz ve ziyaret edeceğiniz bir mezarının dahi olmamasıdır. Çünkü ölü değil kayıptır, varken yok olmuştur, bir kabus gibi… Ve sanki bir rüyanın içinden çıkıp gelecekmiş gibi…

Cumartesi Anneleri, Galatasaray Meydanı’nda o en sevdiklerinin akıbetini sormak için toplanıyor 600 haftadır.

Bir gün giden ve bir daha geri dönmeyen evlatlarına, eşlerine, babalarına ne olduğunu bilmek için, tek bir kemiğine dahi olsa kavuşabilmek, belki bayramlarda gidip Fatiha okuyacağı bir mezara sahip olabilmek için. Başkaları da aynı acıyı yaşamasın diye, sorumlular hesap versin diye.

Ne yazık ki onlardan bazıları o günü göremeden göçüp gittiler bu dünyadan…

600 hafta 4 bin 200 gün eder, mevsimlerin geldiği, mevsimlerin geçtiği, çocukların büyüdüğü, yaşlıların öldüğü, düğünlerin, bayramların gelip geçtiği 4 bin 200 gün. Diğer insanlar için zaman akıp giderken, yakını kaybedilen bir insan için zaman durağandır aslında. Onu en son hayatta gördüğü anda takılıp kalmıştır hayat…

Çok sevdiğiniz birini kaybettiyseniz bilirsiniz, defnedildikten sonra derler ki, “O artık yerine yerleşti, ruhu huzur buldu.”

Acınız dinmez ama ölümü idrak eder ve siz de bir parça huzur duyarsınız o zaman… Ya o en sevdiğinizin nerede olduğunu asla bilemeseydiniz?

Cumartesi Anneleri yıllardır evlatlarını, yakınlarını bekliyor, her gece rüyalarında bir sabah çıkıp geldiklerini görüyor belki de.

24 Eylül Cumartesi günü  600. kez Galatasaray Meydanı’nda olacaklar.

Onların sesine kulak vermek belki acıyı dindirmez ama bize insan olduğumuzu hatırlatır.