Karantina ile değişen nesille tanışın!

Meet The Generation Changed By Lockdown For Gen Z, the boredom of quarantine spring has gi ven way to a blazing summer of grassroots change. BY EMMA GRAY   First it was an election year. Then came a global pandemic. Then the nation exploded into mass protests against racism and police brutality. We’re only halfway through 2020, and yet it has already been a year of reckoning in the United States. A confluence of activism, despair, panic, transition and righteous rage is touching everybody      Devamı içim

Seçim yılının hemen ardından pandemi ortaya çıktı. Sonra toplum, ırkçılığa ve polis şiddetine karşı birdenbire kitlesel protestolara sahne oldu. Daha 2020’nin yarısındayız ve hal böyleyken Amerika Birleşik Devletleri’nde çoktan bir hesaplaşma yılı yaşanıyor gibi görünüyor. Aktivizm, umutsuzluk, panik, geçiş ve haklı öfkenin birleşimi herkese dokunuyor. Ancak gençler için, bu küresel pandemi ve #BlackLivesMatter eylemlerinin daha yeni dalgalanması çocukluktan yetişkinliğe geçişte çok özel çıkarımlara sebep olacak.

COVID-19, eğitime erişimlerini, ders dışı tutkularını, üniversiteye girişlerini, yaşamı olumlayan yaz programlarına ve yatılı kamplarına erişimlerini, arkadaşlarıyla sosyalleşme ve yeni bağlantılar kurma yeteneklerini ve gelecek planlarını etkiledi.

Okul yıllarının son dönemini kaçıran gençlerin çoğu, çocukluklarının son ritüellerinin – balolar, ödül törenleri, performanslar, mezuniyetler – iptal edildiğini gördüler. Yazları resmi eğitimin sınırlarından arınmış, evlerinin dışında seyahat etme, gönüllü olma ve arkadaşlarıyla maskesiz hava soluma şansı yerine, 2020’nin gençleri kendilerini çoğunlukla evde düşünmek için bolca zaman arasında sıkışıp kalmış durumda buldular.

Johns Hopkins Ergen Sağlığı Merkezi müdür yardımcısı Beth Marshall, Mayıs ayında bir Johns Hopkins fakülte yuvarlak masa toplantısında, “Bu salgın sırasında ortaya çıkan daha büyük sorunlar bağlamında [gençlerin] stresini veya kederini önemsizleştirmemeliyiz,”dedi, “Deneyimlediklerinden -ya da deneyimleyemediklerinden- dolayı üzüntüleri içten.”

Ancak durağanlıktan genellikle dönüşüme gebedir.

Genç olmak, sürekli bir büyüme ve dönüşüm durumunda olmaktır; hayatınızı yıllarca etkileyecek değerler, öncelikler ve planlar oluşturmaktır. Ve hayatlarının küresel bir salgınla altüst edildiğini gören ve ardından toplumlarının köklü aktivizmiyle alevlendiğine tanık olan bir nesil genç yetişkin için, bu yıl, büyüdükçe ve güç kazandıkça dünyayı ve anavatanlarını nasıl gördüklerini belirlemede çok önemli olabilir.

HuffPost, ülke çapında 13-18 yaş arası 10 gençle konuştu. Çok farklı kimlikleri ve tutkuları var. Ama Phoenix’ten Toledo, Ohio’ya, Leonardtown, Maryland’e,  hepsinin ortak özelliği, nesillerinin filizlenen gücünün değişimi etkilemesine yönelik bir umut dayanağıdır. Onlar, toplumlarının karşılaştığı sorunlara karşı kayıtsız değiller. Aksine, onların umudunu ve hepimiz için daha iyi bir dünya yaratmada aktif bir rol oynama arzularını temel alan şey farkındalıkları ve bilgiye sürekli erişimleridir.

HuffPost’a anlatılan hikayeleri burada bir araya getirdik.

“Sosyal medya neslinin bir şeyleri gerçekten önemsemediğine, sadece o dijital dünyada sıkışıp kaldığına dair büyük bir yanlış anlama olduğunu düşünüyorum.”

Abhi Desai, 17 Phoenix

Abhi Desai, lise son sınıfa yeni başlayan bir öğrenci. İki aydan biraz daha uzun bir süre karantina altındaydı ve son lise yılının bitişini kaçırmasına neden oldu. Salgının bir sonucu olarak Desai, sivil eğitim odaklı kâr amacı gütmeyen kuruluşu LexGen’i internete taşıyor ve kendi topluluklarında yaz programları düzenlemek isteyen gençleri desteklemek için bağış başvurusunda bulunuyor.

Benim için yaz, her zaman sevdiğim şeyleri yapma veya okul yılı boyunca normalde vaktiniz olmayabilecek şeyleri yapma zamanı olmuştur. Üzüldüğüm asıl şey, son sınıfta olan birçok arkadaşımın olması. En yakın arkadaşım Austin’deki Texas Üniversitesi’ne gidecek ve onu ne zaman görebileceğimi ve bir dahaki sefere onunla takılabileceğimi kim bilebilir?

Ama takılmanın, belki yeni bir beceri edinmenin ötesinde, her zaman kendi işinizi yapabileceğiniz bir zaman olduğunu düşünmüşümdür. Çok sayıda yaz programına başvurmuştum. Biri, bir senatörle birlikte çalıştığınız Birleşik Devletler Senato Sayfa Programıdır. Bunu yapmak istedim çünkü siyasete karşı her zaman ilgim vardı. Daha fazlasını öğrenmek ve dahil olmak için gerçekten ilginç bir yol olacağını düşündüm. Bunun için yarışıyordum ama iptal edildi. Ve sonra hemen hemen her şey iptal edildi.

LexGen, geçen yıldan beri üzerinde çalıştığım kar amacı gütmeyen bir kuruluştur. Özellikle ortaokuldaki öğrencilerin gerçekten uygun bir yurttaşlık eğitimi almadıklarını gördüm. Sadece bir sürü olgusal gerçeği ezberlemeleri söylendi. Bu nedenle, yurttaşlık bilimine öğrenci bakış açısıyla bakıp onu daha iyi hale getirebileceğimizi düşündüm, böylece öğrenciler, topluma üretken üyeler kazandırmak için çok önemli olan bu konuyu biraz önemsemeye başlasınlar. Ve diğer eyaletlerde de benzer şeyler yapan şubeler kurmayı başardık.

Yaptığımız şey, öğretmenler için ortamdaki önyargıyı nasıl göreceğimiz gibi konularda yurttaşlık eğitimi materyalleri hazırlamaktır. Ama bu yaz, bunu yapmak yerine, sanal bir yaz programına başlayabilmek için birkaç farklı burs başvurusunda bulunduk. Ve umarım işe yararsa, bu yaz yapmayı planladığım şey budur. Başvurmakta olduğumuz burslar, diğer gençlere bu yaz kendi topluluk katılım projelerini yürütebilecekleri küçük burslar dağıtabileceğimiz bir program oluşturmaktır. Sadece bu yazı insanlar için biraz daha iyi hale getirmeye, daha fazla insanı çekmeye ve onların toplumlarına yardım etmeye çalışmasını sağlamaya çalışıyorum.

Bu döngünün benim neslim üzerinde kesinlikle büyük bir etkisi olacağını düşünüyorum. Sosyal medya neslinin bir şeyleri gerçekten önemsemediğine, sadece o dijital dünyada sıkışıp kaldığına dair büyük bir yanlış anlama olduğunu düşünüyorum. Sosyal medya, her ne kadar ona bağlı olsak da etkisi açısından kesinlikle daha fazla güce sahip. Elimizdeki araçları bilerek, onları daha iyi bir şekilde kullanmaya çalışıyoruz.

Bu bir nevi gerçeküstü, çünkü tarih ders kitaplarında olacak bir şeyi görüp geçirerek yaşadığınızı biliyorsunuz. Ve bir “Ne olacak?” duygusu var. Ama aileme, mahalleme ve topluluğuma nasıl daha fazla katkıda bulunacağımı öğreniyorum. Sadece biraz destek olmaya çalışıyorum.

“Amerika’daki her çocuk daha fazlasını yapma gücüne sahip olduğunu bilseydi, bir değişiklik yapabilirdik.”

Tiana Day, Bay Area’da 17 yaşında Calıfornıa

Tiana Day, Bay Area’da 17 yaşında liseden yeni mezun olmuş biri. Aylarca karantinada kaldıktan sonra, yerel bir Black Lives Matter protestosunda konuştu. Kısa bir süre sonra, Tiana ve 19 yaşındaki beyaz bir genç, hızla Golden Gate Köprüsü’nde bir yürüyüş düzenledi. Daha fazla köklü aktivizm yapmak için bir yıl mezuna kalmayı düşünüyor.

Black Lives Matter protestoları başladığında, “Gitmem gerekiyor” gibi hissettim. Ve sonra San Ramon protestosunu koordine edenler benden konuşmamı istediler. Birkaç yüz kişi olacağını sanıyordum ama 4.000 kişi vardı. Safeway’den City Hall’a üç km yürüdük. 39 dereceydi, herkes birlikte yürüyordu ve çok güzeldi. Şimdiye kadarki en iyi duyguydu.

San Ramon protestosunun ertesi günü arkadaşlarımla Pleasanton’da bir protestodaydım, Instagram’da geziniyordum ve Golden Gate Köprüsü protestosunun reklamını gördüm. Bu kız, “İzni aldım, ancak bir liderim yok, bu yüzden iptal edeceğimizi düşünüyorum” şeklinde yorum yapmıştı. Ben de, “Bir lidere ihtiyacınız varsa, San Ramon protestosunda konuştum ve daha fazla dahil olmak istiyorum. Sana yardım edeceğim.” dedim. Ona Instagram üzerinden mesaj attım, numaralarımızı aldık ve hemen anlaştık. O sadece 19 yaşındaydı, yani iki genç olduğumuz gerçeği ortadaydı, “Bu harika olacak” dedim.

18 saat sonra Golden Gate Köprüsü’nde buluştuk ve birlikte yürüdük. Ben çok öndeydim. Tam geri dönecekken alt geçidin altına girene kadar bu denli fazla olduğunu fark etmemiştim. Merdivenlerden yukarı çıkıp başımı gizlice dışarıya uzattığımı ve tüm köprünün insanlarla dolu olduğunu gördüğümü hatırlıyorum. Herkes bize tezahürat yapıyor ve el sallıyordu. Ben de “Mimi, yaptığımız şeye bak. Bunu biz yaptık. ” dedim.

Hafta boyunca okulumdaki çocuklara aslında ırkçı hakaretler kullandıkları için seslenmeye başladım. Çoğunlukla beyaz, Hintli ve Asyalı bir toplumuz – muhtemelen iki elin parmağı kadar güvenebileceğim siyah çocuk var. Ama lisedeyken kendimi rahat hissetmedim. Sorun da bu. Sınıf arkadaşlarımıza seslenmek konusunda kendimizi rahat hissetmiyoruz. Bir kez yaptıktan sonra, henüz eğitilmediklerini anlamaya başladım. Onlara seslenin, eğitin ve umarım değişirler.

Ağustos ayında Cal Baptist’e gitmek için ayrılmam gerekiyordu. Ama şu an kalbim bu hareketin içinde. Topluluk içinde o kadar çok şey yapmak istiyorum ve o kadar uzun yıllar kaybettiğimi hissediyorum ki bir fark yaratabilirdim. Ben ve babam, Youth Advocates for Change adında bir kâr amacı gütmeyen kuruluş kurduk – her şey, gençlerin hayatlarında doğru olmadığını düşündükleri şeyleri savunmakla ilgili. Dürüst olmak gerekirse, hiçbir şey neticeye bağlanmış değil. Doğrudan okula mı gideceğim yoksa bir yıl mezuna mı kalacağım, bilmiyorum.

Gençleri ve onların sesini tanımamız gerçekten önemli. Son birkaç ay ufuk açıcı oldu. Ben her zaman çoğunluğa uyan bir çocuk oldum. Dünya üzerinde herhangi bir etkim olamayacağını düşünmekten ötürü suçluyum. Ama içimde her zaman bu heyecan vardı. Kimsenin dinlemeyeceğini hissettim. Her gün bir fark yaratmak ya da yaratmamak adına seçim yapıyorsunuz. Amerika’daki her çocuk daha fazlasını yapma gücüne sahip olduğunu bilseydi, bir değişiklik yapabilirdik.

“Aktivizm ihtiyacının bir lise mezuniyetinden çok daha büyük olduğunu fark ettim.”

Matthew Yekell, 18 yaşında liseden yeni mezun, Houston

Matthew Yekell, 18 yaşında liseden yeni mezun olmuş biri. Balosu iptal edildi ve Mayıs ayında arabalı bir “tören” ile mezun oldu. Önümüzdeki yıl Stanford Üniversitesi’ne gitmeyi planlıyordu, ancak şimdi kendi toplumunda karşılıklı yardıma odaklanmak için bir yıl mezuna kalmayı düşünüyor.

Yaz zamanı her zaman özgürlüğü temsil etti – kendi cihazlarıma bırakıldığım ve gerçekten eğlenip, rahatlayıp yeniden çocuk gibi hissedebileceğim bir zaman. Ancak COVID-19 ile bu gerçekten mümkün değil. Keşke yetişkinler, incinen duygularımızın yerinde olduğunu anlasa. Çok uzun zamandır hayalini kurduğumuz bir şeyin kaybının yasını tutuyoruz.

Şimdi kişisel memnuniyetim yerine karşılıklı yardıma ve topluluk ihtiyaçlarına bakıyorum. Bu yüzden Impulse Learning’i yarattım. Ortaokul öğrencilerine Model Birleşmiş Milletler’e Giriş’ten Python Kodlamasına ve Yaratıcı Yazmaya kadar dersler sunuyoruz. İnsanların normalde elde edemeyecekleri akademik geliştirme fırsatları sunmak istiyoruz, özellikle de okulların aceleyle çevrimiçi öğrenime uyum sağlamaya çalıştığı ve çoğu kez başarısız olduğu bir zamanda.

Impulse Learning’in üzerinde çalıştığı diğer proje, bir üniversiteye giriş atölye çalışması. COVID-19 bu yıl üniversiteye girişleri değiştiriyor: Pek çok okul isteğe bağlı olarak sınava giriyor, birçok ders dışı fırsat azaldı ve okul rehberlik danışmanları bunalmış olduğu için mevcut altyapı üzerinde artan bir baskı var. Ayrıca, birçok okul başlangıçta bu kaynakları asla sunmadı. Bu yüzden, bir kayıt atölyesi düzenlemeye karar verdik ve insanların finansal yardıma nasıl başvuracaklarını öğrenebilmeleri, üniversite sürecinde beyaz olmayan, eşcinsel bir kişi olarak başarı bursu için nasıl başvurulacağını öğrenebilmeleri için ücretsiz web seminerleri düzenlemeye karar verdik.

Ortaokuldan beri yaptığım bir şey tartışma konusu ve benim için gerçekten önemli. Ancak, birçok insan maliyetten ötürü caydırılıyor. Bu değiştirmek istediğim bir şey. Bu yüzden arkadaşım ve ben bir ortaokul tartışma kampı kurduk, Maverick Tartışması. Maalesef şu an yüz yüze kamp sunamıyoruz. Şimdi müfredatı Zoom’a nasıl uyarlayacağımızı çözüyorum.

Ayrıca bu yaz Houston’da evsizlik yaşayan LGBTQ + gençlere hizmet veren Tony’s Place ile çalışmaya devam etmeyi planlıyordum. Yönelimimi açıkladığımda çok korktum çünkü ailemin nasıl tepki vereceğini bilmiyordum. Beni sevgi ve kabulle karşıladıktan sonra bunun çok büyük bir ayrıcalık olduğunu anladım. Bu yüzden annem ve ben her hafta Tony’s Place’e götürmek için ev yapımı yemekler pişiriyorduk, böylece Tony’s Place’deki herkes birisinin mutfakta yemek pişirmek için saatler harcamak istediğini biliyordu. Ayrıca, Tony’s Place’teki çocukların, diğerlerinin artıklarından daha fazlasını aldıklarını bilmeleri için, mevcut giyim bağışlarını yenilemek ve yükseltmek için bir giyim tasarımcısıyla çalıştım. Ne yazık ki Tony’s Place’de çalışan pek çok kişi virüsü kaptı. Birkaç ay önce, güvenlik endişeleri nedeniyle yemek programını askıya almaya karar verdik. Hâlâ geri dönebileceğime dair bildirimi bekliyorum.

Bence en önemli şey bakış açısını korumaya çalışmak. Mezuniyetim ve balo iptal edildiğinde çok üzüldüm çünkü son yılımı dört gözle beklediğim çok şey vardı, o kadar çok çalıştım ki. Ancak aktivizm ihtiyacının bir lise mezuniyetinden çok daha büyük olduğunu fark ettim. Vaktimi ve enerjimi, son yılımı ve ikinci dönem faaliyetlerimi kaybettiğim için canımı sıkmak yerine insanların şu anda çaresizce ihtiyaç duydukları hizmetleri sunmaya ve fark yaratmaya ayırmam daha önemli.

Bu defa beni sosyal konular hakkında daha fazla bilinçlendirdi ve aktivizmimi bilgilendirdi. Şimdi benim gibi gençler bu sorunlara çözüm arayanlar ve dünyada görmek istediğim değişimi yaratabileceğimi bilmek inanılmaz derecede güçlendirici.

“Hayatımın bu döneminde bunun gerçekleşmesine minnettarım, çünkü genç olmak hala olmak istediğin kişi olmayı öğrendiğin bir dönem.”

Saige Chaseley/ Chıcago

 yedinci sınıfı bitirmek üzere olan 13 yaşında evde eğitim gören bir öğrenci.

Saige Chaseley, yedinci sınıfı bitirmek üzere olan 13 yaşında evde eğitim gören bir öğrenci. Koronavirüsten önce, artistik buz pateni üst düzey altın madalya testleri için günde üç ila dört saat eğitim alıyordu. Annesinden COVID-19’u kaptıktan sonra iyileşti ancak yemek borusuyla ilgili hala devam eden sorunları var.

Karantinadan önce her gün artistik patinaj yapıyordum. 4 yaşımdayken paten yapmaya başladım ve bunu 6 yaşımdan beri rekabetçi bir şekilde yapıyorum. Artistik patinaj sezonu Mart ayında başlayacaktı. İşimi bitirmiş gibi hissetmek için bütün testleri yapacaktım ama sınavımdan bir gün önce evde kalma emri verildi. O zamandan beri pratik yapamıyorum. Bu yüzden, olduğum yere geri dönüp dönemeyeceğimi bilmiyorum.

Paten yapmadığım için oyunculuk dersleri ve piyano dersleri almaya başladım. Şarkı söylemeyi seviyorum. Geçen yıl Chicago’da profesyonel bir tiyatroda “Matilda” da bulunmuştum ve çok eğlenceliydi. Birkaç yıl önce reklam yapmaya ve birçok seçmeye katılmaya başladım ve sonra bir menajer buldum. Benim yaşımdaki çocuklar için pek çok fırsat var çünkü bu “Disney çağı”.

Önce annemde COVID-19 vardı ve sonra annem iyileşirken bakıcıma geçti. Sonra o iyileşirken, ben ve küçük kız kardeşimde olduğunu anladım. İki hafta boyunca neredeyse hiçbir şey yapmadım. Kendimi gerçekten çok hasta ve yorgun hissettim. Midem de bulanıyordu ve çok kusuyordum.

Yaz başında gerçekten umutluydum. Karantinanın bu kadar uzun süreceğini düşünmemiştim. Hâlâ arkadaşlarımla FaceTiming yapıyorum ve Houseparty’yi kullanıyorum. Ailemle daha fazla zaman geçirdim, büyükannem ve büyükbabamla iletişimde kalmanın yeni yollarını öğrendim. Ayrıca sosyal mesafe pikniklerine de gidiyorum. Ve bir trambolinimiz var, bu yüzden ben ve kardeşlerim bunu çok kullanıyoruz.

Haberleri anlayacak kadar takip etmeye çalışıyorum ama bunalmış hissedecek kadar da takip etmiyorum. Instagram gerçekten bir çıkmaz olabilir. Özellikle sosyal medyada çokça bulunan gençler için korkutucu olabileceğini düşünüyorum çünkü bir seferde görebileceğiniz çok şey var, sonrasında saatlerce kaydırarak bir şeyler öğrenebilirsiniz ve doğru olup olmadığını bile bilmiyorsunuz. Kendimi bunalmış hissettiğim için çok derinlere inmemeye çalışıyordum, ama aynı zamanda neler olduğunu bilmem gerekiyor çünkü bunun gerçekten önemli olduğunu düşünüyorum. Bir yetişkin olduğumda her şeyi hatırlamayı umuyorum, çünkü yeterince yaşlandığımda önemli bir tarih olacakmış gibi hissediyorum. Bir günlüğüm var, bu yüzden hatırlayabilmek için her şeyi yazmaya çalışıyorum.

Kesinlikle bu kadar uzun süre evde kalmaktan çok şey öğrendiğimi düşünüyorum. Şu anda neyin en önemli ve değerli olduğunu kesinlikle bildiğimi düşünüyorum. Irkçılıkla mücadeleye yardımcı olmak için neler yapabileceğim ve bir yetişkinken nasıl daha iyi bir insan olabileceğim hakkında çok şey öğrendim. Hayatımın bu döneminde bunun gerçekleşmesine minnettarım, çünkü genç olmak hala olmak istediğin kişi olmayı öğrendiğin bir dönem.

“Evet, Amerika’da çok fazla bölünme var. Ama değerler söz konusu olduğunda dünyanın bir araya geldiğini gördüm.”

Aylin Dominguez, sosyal hizmet okuyan 18 yaşında bir üniversite öğrencisi. 

Aylin Dominguez, sosyal hizmet okuyan 18 yaşında bir üniversite öğrencisi. Koronavirüsten önce topluluğunda hem Toledo Erkek ve Kız Kulübü’nde hem de Cherry Street Görevlerinde çok aktifti ve bu işe devam etmeyi umuyor.

Benim lise deneyimim çok zorlayıcıydı. Yani yaz benim için her zaman bir nefes alma şansı oldu. Bu yaz Smoky Mountains’taki bir dini kamp kongresine gitmem gerekiyordu, ancak tüm kongre COVID nedeniyle iptal edildi. Ayrıca üç aylığına Güney Carolina’da bir öğrenci eğitimine gitmeyi planlıyordum. Artık her şey çevrimiçi.

Ayrıca geçtiğimiz yıl, evsizleri barındıran, yemek ve kaynak sağlayan Cherry Street Missions’da çok aktiftim. Yazın daha çok gönüllü olmak istedim, ancak şu anda salgından ve ailemi buna maruz bırakmaktan ötürü oraya gitmekten biraz korkuyorum.

Nisan ayında karantinaya girdik. Bugünlerde sosyal temastan kaçınma hala tavsiye ediliyor, ancak her şey açılıyor. Ekonomiye öncelik vermeye çalışıyorlar, ancak bu ürkütücü çünkü insanlar “Tamam, açığız” diyor. Maske yok, el dezenfektanı yok.

Bu an korkutucu. Ama bunun bir parçası olmaktan gurur duyuyorum. Ben kesinlikle modern sivil haklar hareketinden yanayım. Topluluğumda daha fazla ses olmam için bana sadece yetki vermekle kalmadı, aynı zamanda beni daha da güçlü kılıyor. Bana her zaman sessiz kalmam öğretildi. Siyahi topluluğun bir parçası olmasalar bile ülke çapındaki insanların seslerini yükseltmesi beni motive etti.

Geçenlerde protesto için dışarı çıktım. Çok etkileyiciydi. Bir topluluğun bu kadar yakınlaşabileceğini hiç düşünmemiştim. İnsanlar protestoculara Capri Suns, pizza ikram ediyorlardı. Ama aynı zamanda bir salgın olduğunu unutmuş gibiydim. O protestoya girdiğinizde karşılaştığınız şey tamamen farklı bir dünya. Taşıdığım işarette, “Siyahların yaşamları önemlidir” yazıyor.

Bu zamanı büyümek ve kendimi incelemek için kullanıyorum. Ne üzerinde çalışmam gerekiyor? Bu bittikten sonra hangi hedeflere, hayallere ve tutkulara yönelmem gerekiyor?

Evet, Amerika’da çok fazla bölünme var. Ama değerler söz konusu olduğunda dünyanın bir araya geldiğini gördüm. Pandemi başladığında, evsizlerin eksiklerini gidermeye çalışan insanların olduğunu görmek çok memnun ediciydi, çünkü herkes size dokunmaktan veya etrafınızda olmaktan korktuğunda, insanların ihtiyaç duydukları kaynakları elde etmeleri gerçekten zordu.

Pandeminin başlangıcında arkadaşım ve ben evsizlere erzak dağıttık. Fıstık ezmeli ve marmelatlı sandviçler, bahçe salatası ve biraz meyve suyu dağıtıyorduk. Ve sonrasında diş macunu ve gargara gibi tüm hijyen malzemeleri olan ayrı bir çantamız vardı. Büyük bir şey değildi, ama yardımcı olacağını biliyordum. Bu an, gerçekte ne kadar fark yaratabileceğimi anlamamı sağlıyor.

“Benim neslim, dünyada bir fark yaratacakları fikriyle büyüdü. Ve şimdi bu iddiaları destekliyoruz.”

Temma Schlesinger, 17 yaşında liseden yeni mezun olmuş biri. Okulundaki birkaç Yahudi çocuktan biriydi. 

Temma Schlesinger, 17 yaşında liseden yeni mezun olmuş biri. Okulundaki birkaç Yahudi çocuktan biriydi. Bu yaz ilk kez danışman olması gereken Pennsylvania’daki Camp Galil, anlamlı bir topluluk oluşturmak ve diğer çocuklarla sosyal adalet hakkında konuşmak için bir yeri temsil ediyordu.

Bu yaz Habonim Dror Camp Galil’de çocuklara sosyal adalet dersi verecektim. Danışmanlar olarak, çocukları sosyal değişim yaratmak ve kampın parçası olan gençlik hareketinin değerlerini öğretmek konusunda harekete geçiriyoruz: sosyalizm, ilerlemeci işçi Siyonizmi, hayata geçirme, sosyal adalet ve Yahudilik. Kamp iptal edildiğinden beri, yine de çevrimiçi münakaşalar ve aktiviteler yapmaya çalışacaklar. Ama neredeyse aynı sayılmaz.

7 yaşımdan beri kampa gidiyorum. Küçükken, kendimle rahat edebileceğim bir yerdi, çünkü çok sevgi dolu, cesaretlendirici bir ortamdı. Sonra bunun sosyal adalet yönleri gerçekten ilgimi çekmeye başladı. Maryland’de, aşırı liberal bir bölge olan Silver Spring’de yaşarken, bunlar her zaman etrafımda olan fikirlerdi. Daha sonra, güney Maryland’e, çok muhafazakar bir bölgeye taşındığımda, birden mahallemdeki birkaç Yahudi çocuktan biri oldum. Bu yüzden kamp benim için kendimi ifade edebileceğim ve bu ortak değerlere sahip insanlarla birlikte olabileceğim bir yer haline geldi. Şimdi iletişim için okula gidiyorum ve gerçekten kar amacı gütmeyen küresel gelişim alanına girmek istiyorum ve kampa hiç gitmeseydim bunu asla dikkate alacağımı gerçekten düşünmüyorum.

Daha önce kampta olmadığım bir yaz geçirmemiştim. Bu yaz normal bir iş buldum; Bir tekne kiralama yerinde çalışacağım. Çok daha fazla boş zamanım olacak. Ve bu benim için çok garip bir kavram.

Koronavirüs patladığında birdenbire, “Oha, çocuklarım bana, “Korona sırasında yaşamak nasıl bir şeydi?” diye soracaklar” dedim. Şu anda genç olmak biraz ürkütücü ama aynı zamanda heyecan verici. Korona sadece korkutucu, ancak tüm bu odak noktası gençliğin güçlendirilmesi ve gençlik sosyal adaleti üzerine kampta büyürken, ırkçılık karşıtı protestoları izlemenin ve gerçekten ayakta duran ve fark yaratan bir gençlik topluluğunun parçası olmanın harika olduğunu düşünüyorum. Benim neslim, dünyada bir fark yaratacakları fikriyle büyüdü. Ve şimdi bu iddiaları destekliyoruz. Ve bunun gerçekten güçlendirici olduğunu düşünüyorum. Küçük anlamda bunun bir parçası olmaktan onur duyuyorum.

Son zamanlarda topluluğumda bir protesto vardı ve aşırı gitmek istedim, ama şu anda büyükannemin evindeyim bu yüzden gidemedim. Çok sayıda dilekçe imzalıyorum; Sosyal medyada çok fazla gönderi paylaşıyorum, tüm arkadaşlarıma destek veriyorum. Zaten ön seçimlerimde oy verdim, bu benim için gerçekten heyecan vericiydi. Kasım’daki genel seçimlerde oy kullanacak olmaktan heyecan duyuyorum. Üniversite dizüstü bilgisayarımı yeni aldım ve “oy verdim” çıkartmam için her şey hazır.

“Genç bir siyahi erkek olarak protestoları izlediğimde, bunu çok üzücü ve gerçekten talihsiz buluyorum, çünkü bugün böyle şeyler olmamalı.”