Fikret Başkaya’nın Türkiye Yayıncılar Birliği tarafından kendisine verilen “Düşünce ve İfade Özgürlüğü Ödülü’ töreninde 29 mayıs 2003 Richmond Hotel’de yaptığı konuşmadır.

Türkiye Yayıncılar Birliğinin değerli yöneticileri, değerli dostlar, saygıdeğer konuklar

Eğer düşünce ‘gerçek düşünceyse’onu altetmek, etkisizleştirmek, engellemek mümkün değildir. Zira, düşünce ifade edilip muhâtabına ulaştığında, insanlar tarafından duyulup-içselleştirildiğinde artık ‘gerçekleşmiştir’. Bu yüzden neyin düşünce olduğu, düşüncenin gerçekleşmesinden ne anlaşıldığına açıklık getirmek gerekir. İnsanın kafasında birşeyi tasarlaması, ya da ‘aklından birşeyler’ geçmesi düşünce değildir. Aynı şekilde akıldan öylesine geçen şeyler de düşünce değildir. Eğer düşünce bir amaç için tasarlanmış ve söylenmişse ve muhatabı olan insanalara ulaşmış, onlar tarafından duyulup-içselleştirilmişse, düşünce sayılabilir, ancak bu durumda gerçek anlamada düşünceden ve  düşüncenin gerçekleşmesinden söz edilebilir.

 Bu yüzden  düşünceler (fikirler) kitleler tarafından içselleştirildiğinde,” “kitlelere mâl mâlolduğunda maddi birer güç haline gelirler” denmiştir. Bu niteliğinden ötürü de düşünce baştan sona ‘soyut’ birşey değildir. Düşünce özgürlüğü de doğrudan sınıf mücadelesiyle ilgili bir sorundur.

 Tarih boyunca egemen olan sınıflar, yeni, orijinal, aykırı düşüncelerin ortaya çıkıp geçerli egemen ideolojiyi aşındırmasını, hakim paradigmada gedik açmasını engelemek istemişlerdir. Yeni ve aykırı düşüncelerin egemen ideolojide açtığı gediğin büyümesinden korkmuşlardır ve bu yerinde bir korkudur. Bu durum bir başka açıdan da önemlidir. Her türlü sömürü ve baskı düzenini ayakta tutan  esas itibariyle kaba kuvvet ya da çıplak şiddet değildir. Egemenliği asıl ayakta tutan ideolojik egemenliktir. Buna ‘gönüllü kölelik’ veya ‘gönüllü kabullenme’ de diyebilirsiniz. İşte bu gönüllü köleliği sağlayan da ‘idolojik yabancılaşmadır’. Başka türlü ifade etmek istersek ‘yanlış bilinçtir’.Yalnış bilinç, ezilen ve sömürülen kitlelere, geçerli egemenlik ilişkilerini kabullendirmek ve onların kendilerini ezen sömürü, bağımlılık ve hakimiyet ilişikleri bütününü sorgulamasını ve kavramasını engellemek üzere oluşturulmuştur,

 Eğer düşünceyi engellemek mümkün değilse, ki değildir, o zaman egemen sınıf için  düşünceningerçekleşmesini engelemekten başka seçenek yoktur. Buradaki amaç, ‘civcivi yumurtadayken ezmektir’. Nasıl çocuk doğmadan çocuk sayılmazsa, düşünce de ifade edilip hedefine ulaşmadan düşünce sayılamaz. İşte, düşünce yasakları ve her türlü sansür bu aşamada devreye sokuluyor.

Amaç, düşüncenin, muhatabı olan kitleye ulaşmasını, düşüncenin gerçekleşmesini, realize olmasını engellemektir. Düşüncenin gerçekleşmesinin engellenmesi için de söylenenin duyulmasını, yazılanın okunmasını, resmedilenin görülmesini, vb, engellemek esastır. Yasaklar, sansür ve baskı, düşünceyle düşüncenin hedefi olan kitle arasında bağ kurulmasını engellemeyi amaçlar. İşte, gerçek düşünce adamlarının-kadınlarının, sanat adamlarının ve kadınlarının bilim adamlarının ve kadınlarının, duruma göre ‘zındık’, ‘yıkıcı’, ‘bölücü’, ‘vatan haini’,  deli, vb. sayılıp suçlanmasının, baskıya maruz kalmasının, cezalandırılmasının  nedeni budur.

Her tarihsel dönemde egemen veya resmî ideolojiye karşı görüş ortaya atanlar, egemen düzenin ve onun adamlarının hışmına uğramışlardır. Fakat, toplumsal dinamik her zaman egemen ya da resmî ideolojinin oluşturduğu ideolojik-kurumsal çerçeveyi kırma, onu aşma istidadına ve  dinamiğine sahiptir. Aksi halde tarih diye bir şey de olmazdı. Aynı şekilde, insanlığın bir geleceğinden söz etmek  de mümkün olmazdı.  Bilindiği gibi, tarihi yapanlar, direnen, başkaldıran, isyan eden insanlardır. Eğer başkaldırı yoksa, mücadele yoksa, tarih de yoktur.

İşte entellektüelin  işlevi ve misyonu  bu aşamada ortaya çıkıyor. [Bizde diplomalı kesime aydın dendiği için özellikle entellektüel kavramanı kullanmayı yeğliyorum. Zira, bir diploma sahibi olmakla, ya da mektepli olmakla ‘aydın’ olmak arasında bağ kurmak abestir...]. Entellektüel, şeylerin, olguların, toplumsal süreçlerin ne olduğunu, nasıl olduğunu, neden ve sonuçlarını, bunların kimin için ne anlama geldiğini eleştirel bir yaklaşımla teşhir eden, ortaya koyan, bilince çıkaran biridir. Entellektüelin varlık nedeni mistifiye edilmiş olanı demistifiye etmektir. Başka türlü söylenirse, yalanın ve tahrifatın üzerine gitmektir. Entellektüel sorunları bir bütün olarak kavramaya çalışır, eleştireldir ve eleştirip aşmak istediğiyle ‘olması gereken' arasında, başka bir ifadeyle ütopyayla bağ kurandır. Bu yüzden gerçek anlamda entellektüelden yoksun hiçbir toplumsal muhalefetin ya da başkaldırının başarı şansı yoktur.  Zira, ütopyayı formüle eden entellektüeldir. [Burada söylediklerimden entellektüeli ve onun misyonunu yücelttiğim gibi bir anlam çıkarmamak gerekir. Zaten  entellektüelin varlık nedeni de onun bizzat her türlü yüceltmeye karşı olmasıdır.]

Sansür, baskı ve yasaklar sadece aykırı, muhalif, yeni ve orijinal fikirleri ortaya atanlara yönelse de, kapsam ve etkinlik alanı sanıldığından daha geniştir. Birilerine yönelik baskı, egemenler tarafından başkalarını ‘ehlileştirmenin’ bir aracı olarak görülür. Düşüncelerinden dolayı birilerini cezalandırmak, başkalarına göz dağı vermeye yarar. İnsanlar şunu yazar, bunu söyler veya resmedersem başıma bir iş gelir mi sorusunu sormaya başladıklarında artık sansür ‘içselleşmiştir’. Sansürün ‘içselleştiği’ bir toplum, bilimsel, estetik, entellektüel yaratıcılığı ve dinamizmi dumura uğramış bir toplumdur. Böyle bir  rejimin  sorunları çözme yeteneği de kaçınılmaz olarak zaafa uğramıştır. Bağnaz resmi ideolojinin kıskacındaki bu günkü Türkiye’de olduğu gibi...

Elbette entellektüel işlev sadece bazı fikirler ortaya atmaktan ibaret değildir. Entellektüelin gerçek anlamda entellektüel sıfatını hakedebilmesi için söylediğinin gereği olan bir ‘duruş’ da ortaya koyması gerekir. Velhasıl, ‘sözünün eri’ olmayan birinin entellektüel sayılması mümkün değildir.

Sömürü ve baskı düzeninin hışmına uğrayan entellektüel, ya da aynı anlama gelmek üzere, gerçek fikir adamı-kadını sonuna kadar söylediklerinin arkasında duramıyorsa, asla  entellektüel sayılmayacaktır. O, hiçbir düşünce yasağına, hiçbir resmi veya egemen ideoloji kategorisine itibar etmez. Hiçbir Kiliseye tãbi değildir. Julien Benda’nın zarif bir şekilde ifade ettiği gibi: “entellektüel, tüm dünya yalan karşısında secde ederken bile insanlık vicdanını savunabilendir”. Eğer baskı ve yasaklar onun bilincini hapsetmeyi amaçlıyorsa ki, öyledir, buna mutlaka itiraz etmelidir. Bilincini hapisten kurtarmak için vücudunun hapsedilmesini göze almalıdır. Elbette gerektiğinde daha fazlasını da...

Baskı ve yasaklarla,  baskıya ve yasaklara karşı mücadele, diyalektik bir bütünlük oluşturur. Bunun anlamı, daha özgür, daha demokratik, daha eşitlikçi, velhasıl daha insânî bir toplum ve dünya düzeni için mücadelenin kaldığı yerden yoluna devam edeceğidir. Unutulmamalıdır ki, özgürlük mücadelesi söz konusu olduğunda kaybetmek diye bir şey yoktur. İlk adımla özgürleşmeye başlarsınız ve bu sürüp gider... Özgürlük mücadelesi her anı, her aşaması mutlaka kazanılan bir mücadeledir. İnsanlık erdemini sürekli besleyip büyüten bir mücadeledir...

Beni 2003 yılı “düşünce ve ifade özgürlüğü ödülüne’ lâyık gören, Türkiye Yayıncılar Birliğine, onun değerli başkanı sayın Çetin Tüzüner’e, ve Yönetim kurulunun değerli üyelerine en derin şükranlarımı  suruyorum. Umalım ki, düşünce ve  ifade özgürlüğü için ödüllere artık gerek kalmadığı bir toplumda yaşama umuduz vakitlice gerçekleşsin...

Duyarlılığınız, cömertliğiniz ve inceliğiniz için hepinize minnet ve şükranlarımı sunuyorum.

Saygılarımla...