Her gün onlarca insanın savaşta, trafikte, iş kazasında öldürüldüğü, adına da kader denerek;
katilinin kurbanıyla cinayetin izlerini sildiği bu ülkenin; gökkuşağı kadar renkli... su kadar
masum....ölümlerinin nedeni ‘savaşın’, ‘trafik kazasının’, ‘maganda terörünün’ ne olduğunu
bilmeyecek kadar da yaşamın başında adı; Can Kocataş (7) adı; Eren Bülbül (15) adı; Ceylan
Önkol (14) olan çocuklarıydınız.
Her gün ama her gün, Bu ülkede; yalnızca Eren, Ceylan değil, sırf emniyet kemeri
takılmadığından onlarca Can Kocataş (7), Yakup (5), Yusuf (6 aylık) Erdoğan; unutulduğu
serviste havasızlıktan Alperen Sakin (3); maganda teröründen onlarca Ali Üzüm (9);
Şırnak’ta uyudukları yatakta panzer ezdiğinden Muhammet (7), Furkan (6) Yıldırım;
kurşunlandığından onlarca Berkin Elvan (14); hayatlarından olan ne ilk, ne de son
çocuklardı.
Sınırlarını ölümün çizdiği bu zalımların da ülkesinde; asırlardır sorunlar hoşgörüyle,
demokratik tavır, siyaset yerine baskı, şiddet, asimilasyon, savaşla çözülmek istendiğindendir;
onlarca Uğur Kaymaz (12), Cemile Çağırga ( 13); onlarca Destina Peri Parlak (16), Ali
İsmail Korkmaz (19), Yasin Börü (16)’nün de tekme tokatla, bombalarla, kurşunlarla delik
deşik edilmesi.
Ahhhh.... ahhh...ahhh ki ne ahhh... yanı başınızdaki kişinin kaderiniz olabildiği; yanlış
başladığından sonu belli onlarca hikâyenin de diyarı; adına Ortadoğu denilmiş bu lanetli
topraklar; hep kanla sulandığındandır, ölümün de ebeveynlerinden önce evlatlarını hayattan
alması.
İşte böyle herkesin gözü önünde onlarca çocuk, onlarca genç yitip giderken;10 Ekim 2015’de
Ankara Garında 120, 13 Mart 2016’da Güvenpark’ta 39 Türkiyeli vatandaş; onlarca Er
Harun Arvas (22), onlarca gerilla Yavuz Unas (18) (Rubar Hani)’ın bedenleri; bomba, EYP
, mayın, havanla paramparça edilirken, gerçek; arka sokaklarda kaybettirilecektir.
Basit birkaç önlem, kararla ölüme sebep onca olayın; misal yeniden başlatılacak çözüm
süreciyle tam 40 yıldır Kürt, Türk gençlerinin birbirlerini öldürmelerinin; cezaların
artırılması, emniyet kemeri takılmadan yola çıkılmamasıyla da trafik kazalarının önüne
geçileceği gerçeğini, insanlar; arka sokaklarda bilerek, isteyerek kaybettirirler.
Ve ölüm de devletin, insanların, örgütlerin, liderlerin, cemaatlerin “önce vatan... sağ olsun”,
“Şehitler ölmez”, “........güneşe gömüldüler” söylemleriyle sürekli kutsandığından bu ülkede
21. yüzyılda dahi hayata karşı hep zafer kazanandır.
Ölümün, kötülüğün zaferi, üstünlüğü sabah, akşam; haber bültenlerinin, gazetelerin
vazgeçilmezi “... çatışmada .... terörist etkisiz hale getirildi...”, “... patlamada 2 asker şehit
....”nun ardından “katliam gibi kaza”, “ yine ihmal, yine kadın cinayeti” manşetleriyle
muştulanır. %98’i sürücü hatasından kaynaklı kazalarda 2016 yılında da 3 bin 493 kişi
hayatını kaybetmişken “trafik canavarı”, “trafik terörü” maskelemesiyle bir kalemde
canavarın ta kendisi sürücüler bile aklanır.
Ölüm, kötülük; yemek yemek, işe gitmek, alışveriş etmek gibi öylesine sıradanlaştırılmıştır ki,
bireyler tek tek öldüğünde değil, ölümler toplu olduğunda; 17 Ağustos depreminde 18 bin 373

2

insan; Dağlıca’da 17 asker; Soma’da 300 madenci; Marmaris’te 21 kadın trafikte öldüğünde
gündeme taşınacaktır; deprem, savaş, çatışma, iş, trafik kazası,..,...,
İstisnasız her yerde, her kesimde var olan- ki bu kimi zaman bir ideoloji, bir lider, örgüt, bir
parti, cemaattir- biat edilenlerin “... bunun fıtratında ölüm var”, “hangi bağımsızlık, hangi
özgürlük ölünmeden kazanılmış”lı kurtarıcı cümlelerle motive ettiklerine yalnızca ölümcül
kaderler yazmakla kalmayıp, uğurlarına yitip giden onlarca hayatın sorumluluğunu da
üstlenmemeleri, bir bilseniz nasıl da yürek yakar.
Başta gelişmemiş ülkelerinin mottosu “taktir-i ilahi”, “ne yaparsan yap Tanrı yazmış bir kere,
kaderi değiştiremezsin”, “ cenneti 13 evladınla teminat altına aldın”lı onlarca argüman da biat
edilenin müritlerini rahatlatacağı hazır, nazır bahanelerdir. Hani milenyum çağından
utanmasalar engellemedikleri ölümlere, katmerli meşruiyet için “sıkıntı yok, nasılsa cennette
gidiyorlar” demekten de çekinmeyeceklerdir.
Ortalık dönmüş mahşer yerine ama hiç bir olayda ellerini taşın altına sokmak bir yana, onlara
göre Takdir niyeyse hep biçare çocuklar, kadınlar, emekçiler, ötekileştirenler; suçlu da hep
başkaları ve Tanrıdır. Duyan da sanır ki, Tanrı son 30 yılda madenlerde toplam 3 kişinin
öldüğü Almanya’yı, bireyi yücelten Avrupalıları, ABD’lileri çoktan azat eylemişte bir tek
Türkiyelilerle, Ortadoğu’yla meşgul.
Suçlarını biteviye üzerine attıkları, milyonlarca insanı yanına alması yetmemiş gibi “sevdiği
kulunu yanına alır”la itham ettikleri Tanrı’nın “yeter !! her şeyin sebebi Takdir-i kuldur”
sitemini algılayamayan zavallılıklarının farkında bile değillerdir.
Şimdi her 10 kişiden birinin antidepresan kullandığı; 2011-2016 arasında antidepresan
kullanımının %25,6 arttığı bir Türkiye’nin de nedenidir; engellenmeyen çatışma, ırkçılık, iş,
trafik kazaları, kadına, çocuğa taciz, devlet terörü, afet yüzünden; birkaç saniyede hayatı
tepeden tırnağa değiştiren ölümle içiçe yaşamak.
Belki insanlar da; sevdiklerini bir anda hayatlarından koparan olayların, gün yüzü görmemesi
gereken sorumlularının Rüzgar Çetin misali pervasızca fink atmasını sağlayarak yüreğe su
serpmeyen adaletsizliklere ancak uyuştuğunda; normali anormal, anormali normal sayacak
zihinlerle tahammül edebiliyorlardır.
Hal böyle olunca, elbette, evrensel değerler; kardeşlik, özgürlük, eşitlik, hukuk, vicdan, iyilik
yerlerde sürünecek; hayatını hiç uğruna kaybedenlerin, geride bıraktıkları cehennemi yaşayan
milyonlarca insanın oluşturduğu toplumda ancak travmatik , depresif olacaktır.
Oysa, onlarca çocuğun, gencin ölümünün dahi terbiye edemediği; biat isteyen, mafyavari
sisteminin eseri bu travmatik, şefkatsiz toplum; kimsenin çıkıp ta, duymuyor musunuz;
“çanlar hepimiz için çalıyor” da demediği ülkenin; dikkate alınmayan en büyük problemidir.

Bu Travmatik toplumda; prefabrike bir evin çalınması, sahte kanser ilaçlarının, hormonlu
yiyeceklerin piyasaya sürülmesi, tavan yapmış ırkçılığın göstergesi “Kütahya’da Kürt işçilerin
çadırlarının yakılması”, “Metro’da Suriyeli çocuğa dayak” atılması vari eylemler de, tabii ki
sorun teşkil etmeyecektir.
Bireyin ancak öldükten sonra “biri de çıkıp demiyor ki... Eren iyi ki varsın” paylaşımı TT
olunca ayrımına varılan kimsenin görmediği siyahlar içerisindeki mateminde... sessizliğinde...

3

yalnızlığında gizli isyanı; bu şefkatsiz toplumun, hayatın ucuzluğunun içselleştirilmesinin
yansıması değilse, nedir ki?
Bavê min, ardı arkası kesilmeyen onca ölüm getiren felaketlerin tükenmeyen nefretlerin
kıskacındaki toplumda “ ..... / herhangi bir insanın ölümü de beni eksiltir / çünkü ben
insanlığın bir parçasıyım / ” dizelerini yazacak Jonh Donne’leri mumla arayan yürek nasıl
sızlamasın ki.
Herdû çavê min; Bodrum beachlerinde günü gün ederken depreme hiç yakalanmayacaklarını
zannedenler gibi; hiç bir şeyinizi kaybetmeyecek, başınıza kötü bir şey gelmeyecek, zaman
hiç bitmeyecek sanırken, beklenmedik bir anda kapıyı çalacak ölümün, insanı tar-ü mar eden
dipsiz kuyuluğu; inan yaşamayanın anlayamayacağı bir şeydir.
Hevalım, bil ki “öldü” haberini verenin sesine, yüzüne illaki de bakışına yansır “ölüm”ün
muhatabına kurşunluğu. Vurulursunuz; kalbinizin ta orta yerinden. Öldüğünü öğrendiğinizle
birlikte Mutlaka ölecek kalbinizin; kimselerin duymadığı can çekişen; soluk, halsiz atışını bir
tek, siz duyarsınız.
Hele de kaybedilen sıralı olmadığından... daha...daha can yakan... geride kalanı da illa ki
öldürecek; doyulmayan bir çocuk, bir gençse; her gün düşle, yaşam karışır da öldüğünü
görmemek için hiç uyanmak istemezsiniz uykulardan; hiçççç.
Evin her yerinde de özenle aldığınız çerçevelerde size bakan onlarca fotoğraf; siz O’na...O
size bakar öylece...”resimlerde mi kaldın yavrum” figanınız dahi inandıramaz sizi; bir daha
O’na sarılamayacağınıza...sesini bir daha duyamayacağınıza....
“O, asla geri dönmeyecek...gelmeyecek...” diyenlere bakarsınız boş boş...inanmak istemez,
direnseniz de...artık siz de bilirsiniz; birlikte yaşayacağınız zamanlar bir daha
olmayacağındandır... sevdiğini kaybeden herkes gibi sizin de “kayıp zaman ”ların ardına
düşmeleriniz.
Kendine ait olmayan bir yolda, bu yollarda kaybolmalar da işte bu yüzdendir; Oy yarê, oy
hevalê...

22.08.20017